Prawidłowe zintegrowanie wszystkich wrażeń sensorycznych jest podstawą prawidłowego funkcjonowania. Jeśli doświadczenia dziecka w odbiorze i przetwarzaniu bodźców płynących ze zmysłów podstawowych są złe lub niepełne, to nie jest ono w stanie nauczyć się złożonych czynności, takich jak czytanie lub pisanie, i opanowanie ich sprawia mu ogromne trudności.
Tylko przez własne aktywne i różnorodne działania dziecko uczy się rozumieć otoczenie.
Badanie składa się ze standaryzowanych testów oraz usystematyzowanej obserwacji reakcji dziecka na stymulację sensoryczną, obserwację postawy, równowagi, koordynacji oraz ruchów gałek ocznych. Terapeuta Integracji Sensorycznej może dodatkowo przeprowadzić obserwację swobodnej zabawy dziecka i może poprosić o informacje dotyczące dotychczasowego rozwoju dziecka oraz jego typowych zachowań. Całkowite badanie trwać może od 1,5 do 3 godzin.
Po przeprowadzonym badaniu zostaniecie Państwo poinformowani o jego wynikach. Terapii Integracji sensorycznej kierowana jest w pierwszej kolejności do dzieci z trudnościami w uczeniu się. Może być też stosowana jako metoda komplementarna w usprawnianiu dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym, autystycznych, upośledzonych umysłowo i niewidomych. Terapia i teoria SI może być wykorzystywana w działalności profilaktycznej.
Stymulując prawidłowy rozwój dzieci już od wieku niemowlęcego, szczególnie w przypadku tzw. grupy ryzyka okołoporodowego, zapobiegamy późniejszym nieprawidłowościom rozwojowym. Terapia Integracji Sensorycznej jest zazwyczaj dla dziecka przyjemnością. Otoczenie terapeutyczne jest wyposażone w różnorodny sprzęt taki jak: zjeżdżalnie, platformy do huśtania, liny do wspinania, koła do wskakiwania, trapezy do huśtania.
Dla dziecka terapia jest zabawą i może taką wydawać się dorosłym. Ale jest to jednocześnie ciężka praca, bo pod kierunkiem wykwalifikowanego terapeuty dziecko jest w stanie osiągnąć sukces, który prawdopodobnie byłby niemożliwy w całkowicie spontanicznej zabawie. Faktem jest, że wiele dzieci z problemami Integracji Sensorycznej nie potrafi bez pomocy bawić się efektywnie i w sposób zorganizowany. Tworzenie atmosfery zabawy nie służy jedynie przyjemności.
W takiej atmosferze dziecko jest bardziej zaangażowane w aktywności i robi większe i szybsze postępy niż dziecko niezaangażowane. Przy terapii stosuje się ćwiczenia takie by były wyzwaniem dla uczestnika i stymulowały jego mózg. Muszą być dostosowane do poziomu rozwojowego dziecka, nie mogą jednak być zbyt łatwe czy zbyt trudne. Ciągłe balansowanie na granicy możliwości dziecka poprawia organizacje OUN, wpływa na zmianę zachowania w sferze motorycznej i emocjonalnej, poprawę funkcji językowych i poznawczych a przede wszystkim przejawia się lepszą efektywnością uczenia się.
Potrzeba wówczas wiele czasu i wysiłku, aby zmienić ten nawyk. Często nawet jeśli uda się logopedzie uzyskać u dziecka właściwe brzmienie głoski, to utrwalenie jej i automatyzacja nie może obejść się bez udziału rodziców. To, czego dziecko nauczy się w gabinecie logopedycznym, musi być wielokrotnie powtarzane również poza miejscem terapii.
W Gabinecie logopeda prowadzi diagnozę i terapię logopedyczną dla dzieci już od niemowlaka.
Czas trwania zajęć od 45 – 60 minut.
Pierwszy okres życia płodowego jest najważniejszy dla kształtowania się odruchów, istotnych dla rozwoju mowy. Jakość pierwszych reakcji dziecka warunkujących mowę, można ocenić już w momencie urodzenia, gdyż poziom ich ukształtował się w okresie płodowym. Wykorzystanie możliwości rozwojowych, z jakimi dziecko przychodzi na świat, zależy od czynników środowiskowych w jakich żyje dziecko oraz sposobu jego pielęgnacji. Rozumienie mowy u dziecka rozpoczyna się od pierwszych chwil jego życia.
Leon Kaczmarek (Ojciec polskiej logopedii) wyróżnia cztery podstawowe etapy rozwoju mowy:
W miarę nabywania doświadczeń dziecko zaczyna kojarzyć krzyk z przywołaniem bliskiej osoby, a w ten sposób opanowuje pierwszą formę komunikowania się ze światem dorosłych. Ponadto charakterystyczne dla tego okresu jest głużenie i gaworzenie.
W 2 – 3 miesiącu życia dziecko głuży, czyli wydaje specyficzne dźwięki o przypadkowym miejscu artykulacji, które nie mieszczą się w systemie fonetycznym języka. Brzmią jak gli, tli, kli, gla, bli, ebw itp. Głużenie u dzieci jest oznaką dobrego samopoczucia, początkowo ma charakter samorzutny a następnie pojawia się już jako reakcja na widok bliskiej osoby. bezwarunkowy. Należy pamiętać, że głużą także dzieci głuche.
Około 6 miesiąca życia dziecko zaczyna gaworzyć, czyli powtarzać dźwięki zasłyszane z otoczenia. Jest to duży krok na drodze rozwoju mowy. Wielką radość sprawia dziecku parskanie, prychanie, powtarzanie szeregu sylab : ma-ma…, ba-ba…, ta-ta…, la-la… Sylaby te nie mają jeszcze dla dziecka konkretnego znaczenia. Gaworzenie dostarcza dziecku nowych wrażeń słuchowych, dzięki którym przekonuje się, że odpowiednie ułożenie narządów mowy powoduje wydawanie odpowiednich dźwięków.
Dzięki nabywaniu takich umiejętności, jak spostrzegawczość, skupienie uwagi, dziecko około 10 miesiąca życia przejawia tendencję do powtarzania własnych i zasłyszanych słów (echolalia), które doskonali metodą prób i błędów. Kojarzenie wielokrotnie powtarzanych dźwięków ze wskazaniem odpowiedniej osoby lub przedmiotu prowadzi do wypowiadania ze rozumieniem pierwszych słów : mama, tata, baba, lala. Umiejętność tą zdobywa dziecko około 1 roku życia. W słowniku dziecka możemy już zaobserwować samogłoski a, o, u, e, y, i oraz spółgłoski m, p, b, t, d.
Wszystkie wypowiedzi dziecka w tym okresie są jednowyrazowe, przeważają rzeczowniki i czasowniki. Pod koniec tego okresu pojawia się zdanie proste. Artykulacja głosek w poszczególnych wyrazach jest tylko zbliżona do normalnej.
Dziecko umie jednakowoż dobrze wymawiać wszystkie samogłoski oraz spółgłoski, których artykulacja jest widzialna. Początkowo dziecko buduje zdania proste, złożone z dwóch lub trzech wyrazów i stopniowo przechodzi do dłuższych – cztero – pięcio wyrazowych.
Charakterystycznym zjawiskiem w tym okresie jest „poprawianie” mowy dorosłych, którzy chcąc przypodobać się dziecku mówią do niego spieszczoną mową. Świadczy to o różnicowaniu słuchowym prawidłowej i nieprawidłowej wymowy słów znanych dziecku, co jest wyraźnym symptomem rozwoju słuchu fonematycznego. Dziecko jeszcze nie potrafi poprawnie wymawiać wszystkich głosek, ale słyszy błędy w wypowiedzi i poprawia ją : ne eka, a eka – nie mówi się zeka, tylko rzeka. W trudniejszych zestawieniach głoski zostają często zastępowane łatwiejszymi o zbliżonym miejscu artykulacji. Mowa dziecka staje się zrozumiała już nie tylko dla najbliższego otoczenia.
Do połowy tego okresu dzieci zaczynają zdobywać umiejętności zupełnie poprawnej artykulacji. Po 4 roku życia partie mózgu odpowiedzialne za rozwój mowy osiągają swoją dojrzałość. Przyjmuje się, że na tym etapie mowa dziecka jest już dostatecznie rozwinięta i od tej pory podlega jedynie udoskonaleniom.
W wieku ok. 6 lat wszystkie głoski powinny być już artykułowane w sposób prawidłowy (źródło: Leon Kaczmarek, Nasze dziecko uczy się mowy, Lublin,1981r).
Właściwie leczone choroby ucha nie muszą mieć wpływu na słuch i mowę dziecka. U niektórych dzieci z opóźnieniami rozwoju mowy istota problemu leży w nieprawidłowej koordynacji ruchowej, a więc na linii przekazywania bodźców z mózgu do mięśni i innych struktur anatomicznych, zaangażowanych w mowę. Dzieci te mają trudności z używaniem warg, języka i żuchwy do wydawania dźwięków.
Opóźniony rozwój mowy może być również oznaką opóźnień rozwojowych dziecka.
Ponieważ ręka spełnia swoje funkcje, gdy wszystkie jej elementy składowe, a więc kości, stawy i mięśnie działają prawidłowo i zachowana jest ich wielostronna współpraca, stąd ważne jest, żeby podczas terapii nie usprawniać poszczególnych części składowych ręki, ale postrzegać ją całościowo i pracować nad rozwojem funkcji, takich jak np. nauka trzymania łyżki, picia z kubeczka itp.
W późniejszym czasie obejmuje też naukę pisania. Wszystkie proponowane zabawy mają jednak swoją kolejność i nie mogą być wprowadzane w sposób przypadkowy.
90 min w przypadku rodziców zgłaszającymi problemy dotyczące dziecka
Spotkania terapeutyczne odbywają się zwykle raz w tygodniu i trwają 60 min.
Jest to szczególnie ważne na początku kariery szkolnej dziecka choć trudności w uczeniu mogą pojawiać się na różnym poziomie edukacji. Sprawiają , że uczeń nie potrafi przyswoić sobie wiadomości i umiejętności przewidzianych programem nauczania.
Uczeń taki otrzymuje słabe oceny, żyje w ciągłym poczuciu krzywdy i niesprawiedliwości, ma niskie poczucie własnej wartości, gdyż nie odnosi żadnych sukcesów.
Terapia pedagogiczna jest działaniem mającym na celu usuwanie przyczyn i objawów trudności dzieci w uczeniu się. W efekcie terapii powinna nastąpić u uczniów zmiana postaw wobec trudności i niepowodzeń szkolnych oraz wzrost motywacji do uczenia się.
Trudnościom szkolnym często towarzyszą także trudności wychowawcze, zaburzenia aktywności, zaburzenia emocjonalne, zaburzenia relacji społecznych. Terapia pedagogiczna stwarza dzieciom z zakłóceniami rozwojowymi możliwości wszechstronnego rozwoju.
Terapię pedagogiczną prowadzi się w formie indywidualnej i grupowej (liczba uczestników zajęć wynosi od 2 do 5 uczniów), by spowodować określone, pozytywne zmiany w zakresie sfery poznawczej i emocjonalno – motywacyjnej oraz wiedzy i umiejętnościach dziecka.
Początkowo wykorzystywano ją do szkolenia astronautów, którzy w dużym stresie musieli wykonywać trudne i złożone czynności. Od prawie 60 lat jest także wykorzystywana przez jednostki wojskowe i ośrodki szkolenia pilotów oraz sportowców, polityków, ludzi biznesu. To w jaki sposób przebiegają procesy neuroprzewodzenia w mózgu człowieka przekłada się na jego zachowanie, bowiem kora mózgowa spełnia funkcję ośrodkowej regulacji procesów myślenia i zachowania.
Oddziałując poprzez trening biofeedback na neuroprzewodzenie w mózgu możemy wpływać na zwiększenie lub osłabienie komunikacji pomiędzy różnymi obszarami kory mózgowej, a to daje w efekcie znaczące i długotrwałe zmiany psychofizjologiczne.
Sprzężenie zwrotne w biofeedbacku to natychmiastowa dokładna informacja o nastroju mózgu (fal mózgowych). W sytuacji dysfunkcji fale mózgowe są w stanie rozstrojenia i odbiegają od normy. Trening EEG Biofeedback wpływa pozytywnie na korę mózgową w kierunku przywrócenia jej bioelektrycznej harmonii i zmieniając, w kierunku prawidłowym, funkcjonujące do tej pory nieprawidłowe wartości amplitud fal mózgowych.
Dlatego można powiedzieć, że w skrócie Biofeedback to nauka używania własnego mózgu. Celem terapii jest więc wytworzenie utrwalonych odpowiednich wzorców reagowania, np. nadzwyczajnej koncentracji umysłu przy dużej relaksacji. Wszystko to dzieje się poza świadomym działaniem trenującego gdy poprzez wytworzenie odpowiedniego sprzężenia zwrotnego wytwarza się proces uczenia pozytywnych wzorów.
Znajduje zastosowanie w wspieraniu leczenia zaburzeń psychosomatycznych i neurologicznych, a także w doskonaleniu sprawności umysłowych.
Dla dzieci z „trudnościami szkolnymi”, dla uczniów mających:
Treningi można podzielić na krótkoterminowe (ok. 15 – 20 spotkań) i długoterminowe wymagające systematycznej pracy przez ok. 40-60 sesji (np. ADHD).
Spotkania przez pierwsze 3 tygodnie odbywają się z częstotliwością 2 – 3 razy w tygodniu, a następnie 2 razy w tygodniu jednak nie rzadziej niż 1 raz. Dla każdego trenującego przeznaczamy godzinę na jeden trening.
Treningi polegają na kontrolowaniu przebiegu gry komputerowej przy pomocy własnego mózgu. Informacja o pracy mózgu rejestrowana jest przez niewielki sensor umieszczony na głowie pacjenta. Następnie informacja ta przesyłana jest do komputera i wyświetlana na ekranie monitora. Pacjent ma zatem możliwość obserwowania pracy własnego mózgu i jego trenowania.
Trening mózgu polega na sterowaniu grą komputerową – bez używania klawiatury i myszki. Osoba na bieżąco otrzymuje informację (feedback) zwrotną o pracy własnego mózgu (bio) – jeśli jego praca spełnia odpowiednie parametry funkcjonalne, ustalone przez neuroterapeutę, gra komputerowa postępuje.
Terapeuta śledzi pracę fal mózgowych osoby trenującej nagradzając fale potrzebne i jednocześnie tłumiąc fale niepożądane. Gdy zwiększa się aktywność mózgu pacjenta w ustawionym przedziale, gra porusza się do przodu, a komputer nagradza pacjenta punktami sygnalizowanymi dźwiękiem. Pozwala to nauczyć się reakcji własnego mózgu i modyfikować jego pracę. Trenująca osoba może świadomie odwracać nieprawidłowy stan fal mózgowych i dzięki temu osiągać optymalny stan równowagi fizjologicznej, wolny od napięć, stresu uzyskując poprawę stanu zdrowia.
Poprzez powtarzanie treningów trenujący uczy się wytwarzać prawidłową czynność mózgu zapewniającą stan zdrowia. Badania naukowe wykazały, że efekty treningu są długotrwałe, całkowicie bezpieczne i w odróżnieniu od farmakoterapii nie wywołują skutków ubocznych. Terapia jest bardzo przyjemna i przynosi długotrwałe efekty. Ilość treningów dobierana jest indywidualnie w zależności w jakim celu ją stosujemy.
Metoda Biofeedback jest całkowicie bezpieczna i nieinwazyjna.
Terapia obejmuje pracę z pacjentami z uszkodzeniami i dysfunkcjami ośrodkowego układu nerwowego, małymi dziećmi z obciążonym okresem ciążowym i okołoporodowym, zespołami genetycznymi, dziećmi z opóźnionym rozwojem mowy, zaburzeniami mowy i komunikacji oraz osobami dorosłymi z zaburzeniami mowy o podłoży neurologicznym. Ponadto neurologopeda zajmuje się diagnozą i terapią funkcji pokarmowych u dzieci i osób dorosłych.
Dzieci mające opinię o Wczesnym Wspomaganiu Rozwoju mogą korzystać z bezpłatnej terapii na terenie Poradni.
Ilość miejsc ograniczona.
Zajęcia obejmują:
Do głównych zadań gimnastyki korekcyjnej zalicza się:
Podczas zajęć akompaniamentem rytmu jest słowo. Całość tworzy rytmicznie zestrojony ruch całego ciała. Za główny cel ćwiczeń logorytmicznych uważa się usprawnianie ruchowe i słuchowe dzieci, u których stwierdza się zaburzenia i wady wymowy. Dotyczą one również dzieci zdrowych, u których stymulacja słuchowo-ruchowa korzystnie wpływa na ogólny rozwój.
Stosowanie zajęć logorytmicznych, opartych na ruchu i muzyce, wymaga łączenia się zjawisk charakterystycznych dla muzyki, wśród których znajdują się: rytm, tempo, akcent, wysokość dźwięku oraz artykulacja.